Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2019
Το παγιδευμένο ποντικάκι.
Η κα Ειρήνη Γκούζια ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη στο 1ο δημοτικό Καλυθιών και τα παιδιά της Γ Δημοτικού με αφορμή το μάθημα "η πτήση των γερανών",θέλησε να διδάξει πέρσι με μοναδικό τρόπο ότι υπάρχουν παιδιά που πασχίζουν για το αυτονόητο...ΤΗ ΖΩΗ. Κι αυτός ο αγώνας ο άνισος πολλές φορές κρύβει φόβο, θυσίες, προσπάθεια, έλλειψη αυτοπεποίθησης , αίσθημα εγκατάλειψης, υπερπροσπάθεια, αισιοδοξία και όταν πάνε όλα κατ'ευχήν τελικώς Νίκη!!Η εν συναίσθηση , το να μπαίνει κανείς στη θέση του άλλου δεν είναι εύκολο αλλά η κα Ειρήνη τα κατάφερε.
Μετά από μια σειρά δράσεων και σε συνεργασία με την Πανάκεια, το χαμόγελο του παιδιού, το κέντρο Μεταφραστών και Λογοτεχνών Ρόδου, τη συγγραφέα Γεωργία Χαιδεμενοπούλου και το ΚΠΕ Πεταλούδων για τη δημιουργία παραμυθιού από ανακυκλωμένο χαρτί, τα παιδιά χωρίστηκαν σε ομάδες και έγραψαν παραμύθια. Τα εικονογράφησαν κι αφού διάλεξαν ένα το έστειλαν στο δημιουργικό γραφείο του κου Δημήτρη Κοσκινά όπου έγινε κι η τελική μορφοποίηση. Τον προηγούμενο Ιούνιο έστειλαν τα παραμύθια τους στα παιδιά που νοσηλεύονται στο νοσοκομείο Ελπίδα. Ήδη το παραμύθι τους πωλείται στο βιβλιοπωλείο του χωριού αλλά και από άλλους συλλόγους ευαισθητοποιημένους πάνω στο θέμα και μάλλον θα πάνε για επανέκδοση. Τα έσοδα θα διατεθούν για δάφορους φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Ένα χρόνο μετά τα παιδιά μιλούν για το επίτευγμα τους με πολλή συγκίνηση.
Η Μ. μιλά για συνεργασία και θετικές σκέψεις, η Μαρ. εύχεται να γίνουν γρήγορα καλά και να χαίρονται για αυτό που είναι, ο Θ. έμαθε ότι κάποια πράγματα θέλουν υπομονή κι ότι αυτό το παραμύθι δε θα το ξεχάσει ποτέ. Ο Σ. θα θυμάται πάντα ότι τελικά το ποντικάκι απελευθερώθηκε. Η Β. ισχυρίζεται ότι διάλεξαν επίτηδες το ποντικάκι για πρωταγωνιστή γιατί αυτό μπορεί να κάνει πολλές ζαβολιές και γι' αυτό να μπλέξει σε περιπέτειες που θα φέρουν σε αγωνία αυτόν που το διαβάζει και η Κ. συμφωνεί μαζί της γιατί αν και μικρό μπορεί να κάνει τα πάντα. Θα θυμάται πάντα τις αστείες σκέψεις των συμμαθητών της. Η Κ.Τ. δηλώνει φιλόζωη και ότι δεν θα ξεχάσει ποτέ εξαιτίας αυτού του βιβλίου την δασκάλα της και τους συμμαθητές της.
Η Μ.Ε. ένιωσε χαρά γιατί θα έδινε χαρά στα παιδιά του Ελπίδα και ότι μέσα από αυτό έμαθε να συνεργάζεται. Η ΤΣ.Κ. εύχεται στα παιδιά να έχουν θετικές σκέψεις και να γυρίσουν σπίτια τους υγιή και δηλώνει ότι έμαθε να σκέφτεται και τους άλλους όταν έχουν ανάγκη. Η Α. θα θυμάται τη σκληρή δουλειά που έκαναν και την ελπίδα της να αρέσει στα παιδιά του νοσοκομείου το παραμύθι τους.
Εγώ πάλι αναρωτιέμαι..Ποιος είχε μεγαλύτερο κέρδος από την δράση αυτή. Η απάντηση δεν θέλει δεύτερη σκέψη. Τα παιδιά στο Ελπίδα κέρδισαν μια απλόχερη αγκαλιά από τα μακρινά Δωδεκάνησα και οι μαθητές της Κας Ειρήνης Γκούζια κέρδισαν ανοίγοντας τους ορίζοντες τους πέρα από τους 4 τοίχους μιας τάξης, αποκτώντας δεξιότητες γραφής, εικονογράφησης και κυρίως ανθρωπισμού. Γιατί τι θα ήταν το σχολείο αν δεν άλλαζε νοοτροπίες και στάσεις ζωής; Ένα εργοστάσιο παροχής στείρων γνώσεων ….τότε θα μιλάγαμε για ρομποτάκια όχι για παιδιά. Τα παιδιά πρέπει να αγαπήσουν για να μάθουν ...αν όχι τότε η διδασκαλία είναι σίγουρα αποτυχημένη. Μόνο αν αγγίξεις την ψυχή τους μπορούν να μάθουν ...το είπε άλλωστε και η αλεπού στο μικρό πρίγκηπα "ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ..."αλλιώς απλά παρατηρεί αλλά δεν μαθαίνει....Αν δεν μαθαίνει τότε δεν τον συνεπήρες ποτέ με τη διδασκαλία σου. Τότε δεν μιλάμε για σχολείο μιλάμε για εργοστάσιο φασόν κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε....
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ Κα ΕΙΡΗΝΗ ΓΚΟΥΖΙΑ!!!ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΠΑΙΔΙΑ!!
,
Συγχαρητηρια και σε σας που δημοσιευσατε για τους Ανθρωπους της αλλης Ελλαδας
ΑπάντησηΔιαγραφήΙασων