Και τα σχολεία άνοιξαν πια όλα, με τελευταία στη σειρά τα δημοτικά και τα νηπιαγωγεία, με την ίδια μέριμνα και τα ίδια μέτρα που πάρθηκαν και στη δευτεροβάθμια.
Οι αίθουσες δεν είναι πια μονάχες. Γέμισαν παιδιά!! Καθισμένα εντούτοις το κάθε ένα μόνο του στο θρανίο και σε απόσταση 1,5 μέτρο το ένα από το άλλο.Και οι αυλές δεν είναι πια άδειες. Απέκτησαν ξανά ήχους, φωνές, γέλια, πειράγματα, ποδοβολητά!!!Αλλά το παιχνίδι των παιδιών δεν είναι τόσο ομαδικό πια. Είναι μάλλον παράλληλο.Αλλά τα παιδιά είναι τα ίδια που για σχεδόν τρεις ολόκληρους μήνες ήταν έγκλειστα.
Νέοι κανόνες, νέα δεδομένα. Πολλά από αυτά δεν θυμίζουν σε τίποτα αυτά που ήξεραν οι μαθητές μέχρι σήμερα. Τους φαίνονται περίεργα ίσως και υπερβολικά όλα αυτά αλλά τα ακολουθούν.
Τουλάχιστον προσπαθούν!
Κι ενώ ζουν πρωτόγνωρες καταστάσεις στις οποίες προσπαθούν να ανταποκριθούν, οι συμμαθητές τους και οι εκπαιδευτικοί τους παραμένουν οι ΙΔΙΟΙ και αυτό είναι και το μόνο που τους παρέχει ασφάλεια, που τους κάνει να αισθάνονται άνετα με αυτές τις αλλαγές.
Βλέπετε εκπαίδευση πρωτίστως είναι τα πρόσωπα και οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους και τα συναισθήματα που γεννιούνται κατά την αλληλεπίδρασή τους.
Η νέα γνώση που παρέχεται δεν γίνεται κτήμα του μαθητή αν αυτή δεν συνοδεύεται από συναισθήματα χαράς και ασφάλειας αποτέλεσμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας της οποίας κύριοι πυλώνες είναι παιδιά και εκπαιδευτικοί.
Έτσι και τώρα μέσα από συναισθήματα χαράς και ασφάλειας που μόνο οι σχέσεις μεταξύ μαθητών και εκπαιδευτικών γεννούν, τα παιδιά κατακτούν την νέα γνώση, ζουν τη νέα όλο μέτρα πραγματικότητα, την μετά καραντίνα, την φτου ξ' ελευθερία, την σου την σκάσαμε κύριε Κοροναϊέ εποχή. (#Cross fingers#keep convid19 away#)
Πρώτες μέρες ξανά, λοιπόν, στο σχολείο...
"Πώς περάσατε τους μήνες που ήμαστε κλειστά;"ρώτησε η δασκάλα τα παιδιά.
Δεν υπήρξε συνάδερφος πιστέψτε με, που να μην ρώτησε τους μαθητές του αυτό ακριβώς!
Κι οι απαντήσεις περίπου οι ίδιες. Απαντήσεις που διχάζουν.
Να μερικές από αυτές..
-Καλά ήταν, αλλά βαρέθηκα.
-Ωραία.
-Στην αρχή φοβήθηκα.
-Μια χαρά.Μου άρεσε που τρώγαμε όλοι μαζί.
-Έπαιζα όλη μέρα...
- Μου έλειπαν οι φίλοι μου
-Έπαιζα στην αυλή μου αλλά βόλτες δεν πηγαίναμε γιατί θα αρρωσταίναμε.
-Δεν μου άρεσε να κάθομαι συνέχεια στο σπίτι.
-Ωραία, ήταν αλλά μου έλειπες κυρία!!
-Εμείς κάναμε πολλά πράγματα με την μαμά μου....Δεν πήγαινε στη δουλειά.Ωραία ήταν!
-Εντάξει.. ωραία ήταν αλλά δεν είχα πολλούς φίλους..........
Απαντήσεις που δηλώνουν ανησυχία, φόβο, χαρά, λύπη, στενοχώρια....
Ανάμεικτα συναισθήματα!
Και πόσο λογικό είναι αυτό όταν παιδιά καλούνται να αντιμετωπίσουν μια πρωτόγνωρη κατάσταση τόσο αιφνίδια.
Η μαθήτρια της Γ' Δημοτικού του Δημοτικού Σχολείου Παραδεισίου ΜΑΡΙΑ ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΝΙΚΟΛΗ είναι ένα από τα παιδιά της καραντίνας και περιγράφει πολύ όμορφα αυτό ακριβώς, τα ανάμεικτα συναισθήματα της που της προκάλεσε ο αναγκαστικός εγκλεισμός με το παρακάτω χειρόγραφο σημείωμα που μου έστειλε και την ευχαριστώ.
Τα ανάμεικτα αυτά συναισθήματα όμως αποτυπώνονται πολύ όμορφα και στη ζωγραφιά της για τον Κορονοϊό με την οποία η Μαρία Νικολέτα διακρίθηκε ανάμεσα σε 1528 παιδιά στον Πανελλήνιο διαγωνισμό που πραγματοποιήθηκε από τις 18 Μαρτίου έως τις 12 Απριλίου με θέμα 《Μικροί εικονογράφοι》απο τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική.
Η ζωγραφιά της όχι μόνο διακρίθηκε αλλά συμπεριλήφθηκε στις 50 καλύτερες εικόνες και θα φιλοξενηθεί στις σελίδες ενός βιβλίου με τίτλο 《Με τη σκέψη μου αγκαλιάζω τον κόσμο》.
Αναμένοντας το βιβλίο από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική που θα παρουσιάζει το πώς βίωσαν τα παιδιά τα αναγκαστικά μέτρα για τον Κορονοϊό, τις ανησυχίες τους και τις ελπίδες τους...
Να ευχηθούμε ολόψυχα ...
Αυτό που έζησαν τα παιδιά της καραντίνας και του εγκλεισμού ..να μην το ξαναζήσουν ποτέ ξανά.
Και το βιβλίο που θα φιλοξενήσει τη ζωγραφιά της Μαρίας Νικολέτας να υπάρχει για να μας θυμίζει μόνο, ότι ακόμα κι αν όλα δείχνουν ότι ο χρόνος σταμάτησε οι άνθρωποι πάντα βρίσκουν τον τρόπο να δημιουργούν...και αυτό είναι Ζωή!!
Συγχαρητήρια Μαρία Νικολέτα!
Καλή Δημιουργική συνέχεια!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου