Πηγαίνοντας στο άδειο νηπιαγωγείο που εργάζομαι γιατί πηγαίνουμε περιστασιακά και κυλιόμενα με τις συναδέλφους για ανειλλημένες υποχρεώσεις που έμειναν μετέωρες συνάντησα κι άλλα άδεια σχολεία και έσπασε η καρδιά μου.
Πού πήγαν τα παιδιά, οι φωνές τους, τα παιχνίδια τους;;Δεν ακούγεται πια το κουδούνι, δεν ακούγονται πια οι εκπαιδευτικοί.
Άδεια κτήρια, άδειες αυλές...Σπίτια μας όλοι ....!!!!!
«ΚΟΡΩΝΑΪΟΣ!! ΚΟΡΟΝΟΪΟΣ!! Πολλές εκδοχές ένα το νόημα!! Τι λέξη κι αυτή...» σκέφτηκα. «Όλο φωνήεντα σαν να μου φωνάζει για να με τρομάξει, για να τρομάξει τα παιδιά.»
Ίσως θα έπρεπε μπας και συνετιστούμε λίγο και δεν το παίρνουμε τόσο αψήφιστα εμείς οι όχι και πολύ μεγάλοι...οι όχι και πολύ μικροί....
Τα παιδιά αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσουν το παράδειγμά μας, τη στάση μας, την ψυχραιμία μας...
Αργά ή γρήγορα θα τελειώσει όλο αυτό και καλό θα είναι να τελειώσει με όσο λιγότερες απώλειες γίνεται.
Θα ξαναγεμίσουν τα σχολικά κτήρια με παιδικές φωνούλες, με εφηβικές συνομιλίες....με εκπαιδευτικές νουθετήσεις....θα ακουστεί και πάλι χαρμόσυνα....το ηλεκτρικό κουδούνι και ο διευθυντής-προϊστάμενος/η θα βγάλει ένα θερμό καλωσόρισμα στην προσευχή, πιο θερμό από εκείνο του Σεπτέμβρη που μας πέρασε.
Μέχρι τότε.....Τα σχολεία θα παραμένουν άδεια, ήσυχα χωρίς μιλιά αλλά η καρδιά τους θα χτυπάει δυνατά καλώντας μας πίσω. Τα χρώματα και οι ζωγραφιές τους θα είναι πιο ζωντανές από ποτέ και θα υπομένουν καρτερικά κι αυτά όπως κι εμείς να συναντηθούμε ξανά ............
Σχολεία πιο όμορφα από ποτέ😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍
15ο Δημοτικό Σχολείο Ρόδο
13ο Δημοτικό Σχολείο Ροδου
Προς το παρόν.....................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου